Melayu mesti berusaha baiki taraf hidup
Hasil siasatan yang dilakukan oleh Penyiasatan Pendapatan Isi Rumah (HIS) Jabatan Perangkaan Malaysia 2007 menunjukkan bahawa kaum Melayu paling ramai memperoleh pendapatan bawah RM1,000 sebulan iaitu sebanyak 301,000 isi rumah.
Manakala kaum Melayu yang memperoleh pendapatan melebihi RM20,000 melibatkan 16,500 isi rumah sahaja. Jika dibuat perbandingan dengan kaum Cina, kaum Melayu jauh ketinggalan kerana kaum Cina yang memperoleh pendapatan di bawah RM1,000 sebulan melibatkan 50,900 isi rumah sahaja tetapi 27,900 keluarga daripada mereka memperoleh RM2,000 sebulan.
Tegasnya, bagi pendapatan di bawah RM2,000 sebulan didominasi oleh kaum Melayu manakala pendapatan melebihi RM1,000 dikuasai oleh kaum Cina.
Statistik ini memperlihatkan satu senario di mana kaum Melayu masih ketinggalan dalam bidang ekonomi. Oleh itu, kaum Melayu mesti sedar dan cuba meningkatkan ekonomi mereka walaupun tidak dapat menandingi kaum Cina kerana untuk mengurangkan jurang perbezaan bukannya sesuatu yang mustahil.
Sejak dahulu lagi kita mendapati kaum Cina menguasai bidang ekonomi kerana penglibatan mereka dalam bidang perniagaan. Pada tahun 50-an hingga 70-an, kaum Cina bukan hanya tertumpu di kawasan bandar atau pekan-pekan untuk berniaga tetapi juga di kampung-kampung yang didiami oleh orang Melayu dan India.
Walaupun kaum Melayu sudah berani menceburi bidang perniagaan barangbarang runcit di kampung tetapi mereka sebenarnya masih bergantung kepada orang Cina untuk mendapatkan barang yang diniagakan.
Sampai sekarang pun orang Melayu yang berniaga masih meneruskan tradisi tersebut kerana rata-rata pembekal berbangsa Cina memasuki kampung-kampung menghantar barang runcit untuk peniaga Melayu.
Orang Cina yang tinggal di bandar melebarkan perniagaan mereka dengan bentuk perniagaan yang besar, hebat dan lebih mencabar. Di bandar-bandar, tidak berapa kerat peniaga Melayu yang dapat bertahan akibat pelbagai saingan.
Pendapatan di bawah RM1,000 sebulan bagi kaum Melayu sebenarnya dibantu oleh masyarakat Melayu yang tinggal di kampung-kampung yang rata-ratanya terlibat dengan bidang pertanian.
Bidang yang berisiko tinggi ini seolah-olah menjadi darah daging bagi bangsa Melayu dan diwarisi turun-temurun. Kaedah-kaedah moden dalam bidang pertanian belum tentu memberi pulangan yang lumayan kepada mereka kerana harga kebanyakan komoditi seperti kelapa sawit dan getah tidak menentu.
Dalam sektor pekerjaan lain, kita dapati kaum Melayu banyak menguasai bidang yang menawarkan gaji rendah berdasarkan kelayakan mereka. Pekerja-pekerja majlis bandaran atau daerah dikuasai oleh Melayu dan jarang kita lihat orang Cina bekerja membersih longkang, menebas rumput dan sebagainya.
Dalam bidang pendidikan pula, ketika kaum Melayu mula memperoleh kesedaran tentang pentingnya ilmu sedangkan kaum Cina sudah ke depan. Kaum Cina juga lebih gemar menghantar anak-anak mereka ke kolej-kolej yang menyediakan kursus perniagaan, perbankan dan sebagainya sehingga mereka menguasai syarikat-syarikat yang menawarkan gaji yang tinggi.
Penguasaan ekonomi bagi orang Cina menjadikan mereka mampu membeli unit-unit rumah kedai di bandar-bandar dan pekan kemudian diwariskan kepada anak-anak mereka. Oleh itu anak-anak mereka tidak terkial-kial mencari pekerjaan dalam sektor kerajaan mahupun swasta apabila tamat belajar.
Kaum Melayu mestilah menyambut cabaran untuk mengukuhkan kedudukan ekonomi mereka. Meskipun sekadar memenuhi kawasan-kawasan kampung, tetapi mereka sebenarnya boleh dan mampu mengubah sikap dengan mempelbagaikan sumber ekonomi.
Peluang meneroka bidang-bidang baru terbuka luas asalkan ada kemahuan. Pelbagai kursus ditawarkan untuk mendedahkan masyarakat desa dengan segala macam kemajuan dan pembaharuan dalam bidang yang mereka ceburi.
Apa yang penting ialah masyarakat Melayu mesti menghindarkan sikap malas atau berpeluk tubuh menanti bulan jatuh ke riba.
Rutin harian masyarakat Melayu di kampung-kampung seperti melepak, berbual-bual kosong di warung dan di kalangan anak mudanya pula yang suka merempit akan memburukkan lagi ekonomi kaum Melayu.
Kaum Melayu mesti memperkasa diri mereka dengan segala macam ilmu, memikirkan kaedah menambah pendapatan dan meletakkan minda mereka dalam kelas pertama.
Manakala kaum Melayu yang memperoleh pendapatan melebihi RM20,000 melibatkan 16,500 isi rumah sahaja. Jika dibuat perbandingan dengan kaum Cina, kaum Melayu jauh ketinggalan kerana kaum Cina yang memperoleh pendapatan di bawah RM1,000 sebulan melibatkan 50,900 isi rumah sahaja tetapi 27,900 keluarga daripada mereka memperoleh RM2,000 sebulan.
Tegasnya, bagi pendapatan di bawah RM2,000 sebulan didominasi oleh kaum Melayu manakala pendapatan melebihi RM1,000 dikuasai oleh kaum Cina.
Statistik ini memperlihatkan satu senario di mana kaum Melayu masih ketinggalan dalam bidang ekonomi. Oleh itu, kaum Melayu mesti sedar dan cuba meningkatkan ekonomi mereka walaupun tidak dapat menandingi kaum Cina kerana untuk mengurangkan jurang perbezaan bukannya sesuatu yang mustahil.
Sejak dahulu lagi kita mendapati kaum Cina menguasai bidang ekonomi kerana penglibatan mereka dalam bidang perniagaan. Pada tahun 50-an hingga 70-an, kaum Cina bukan hanya tertumpu di kawasan bandar atau pekan-pekan untuk berniaga tetapi juga di kampung-kampung yang didiami oleh orang Melayu dan India.
Walaupun kaum Melayu sudah berani menceburi bidang perniagaan barangbarang runcit di kampung tetapi mereka sebenarnya masih bergantung kepada orang Cina untuk mendapatkan barang yang diniagakan.
Sampai sekarang pun orang Melayu yang berniaga masih meneruskan tradisi tersebut kerana rata-rata pembekal berbangsa Cina memasuki kampung-kampung menghantar barang runcit untuk peniaga Melayu.
Orang Cina yang tinggal di bandar melebarkan perniagaan mereka dengan bentuk perniagaan yang besar, hebat dan lebih mencabar. Di bandar-bandar, tidak berapa kerat peniaga Melayu yang dapat bertahan akibat pelbagai saingan.
Pendapatan di bawah RM1,000 sebulan bagi kaum Melayu sebenarnya dibantu oleh masyarakat Melayu yang tinggal di kampung-kampung yang rata-ratanya terlibat dengan bidang pertanian.
Bidang yang berisiko tinggi ini seolah-olah menjadi darah daging bagi bangsa Melayu dan diwarisi turun-temurun. Kaedah-kaedah moden dalam bidang pertanian belum tentu memberi pulangan yang lumayan kepada mereka kerana harga kebanyakan komoditi seperti kelapa sawit dan getah tidak menentu.
Dalam sektor pekerjaan lain, kita dapati kaum Melayu banyak menguasai bidang yang menawarkan gaji rendah berdasarkan kelayakan mereka. Pekerja-pekerja majlis bandaran atau daerah dikuasai oleh Melayu dan jarang kita lihat orang Cina bekerja membersih longkang, menebas rumput dan sebagainya.
Dalam bidang pendidikan pula, ketika kaum Melayu mula memperoleh kesedaran tentang pentingnya ilmu sedangkan kaum Cina sudah ke depan. Kaum Cina juga lebih gemar menghantar anak-anak mereka ke kolej-kolej yang menyediakan kursus perniagaan, perbankan dan sebagainya sehingga mereka menguasai syarikat-syarikat yang menawarkan gaji yang tinggi.
Penguasaan ekonomi bagi orang Cina menjadikan mereka mampu membeli unit-unit rumah kedai di bandar-bandar dan pekan kemudian diwariskan kepada anak-anak mereka. Oleh itu anak-anak mereka tidak terkial-kial mencari pekerjaan dalam sektor kerajaan mahupun swasta apabila tamat belajar.
Kaum Melayu mestilah menyambut cabaran untuk mengukuhkan kedudukan ekonomi mereka. Meskipun sekadar memenuhi kawasan-kawasan kampung, tetapi mereka sebenarnya boleh dan mampu mengubah sikap dengan mempelbagaikan sumber ekonomi.
Peluang meneroka bidang-bidang baru terbuka luas asalkan ada kemahuan. Pelbagai kursus ditawarkan untuk mendedahkan masyarakat desa dengan segala macam kemajuan dan pembaharuan dalam bidang yang mereka ceburi.
Apa yang penting ialah masyarakat Melayu mesti menghindarkan sikap malas atau berpeluk tubuh menanti bulan jatuh ke riba.
Rutin harian masyarakat Melayu di kampung-kampung seperti melepak, berbual-bual kosong di warung dan di kalangan anak mudanya pula yang suka merempit akan memburukkan lagi ekonomi kaum Melayu.
Kaum Melayu mesti memperkasa diri mereka dengan segala macam ilmu, memikirkan kaedah menambah pendapatan dan meletakkan minda mereka dalam kelas pertama.
MOHD ADHA MOHD ZAIN (ADHA ZAIN)
Blogger Informasi
