Propaganda akhbar Cina
Sepanjang minggu lalu (8-13 Jun), tiga isu utama menjadi perhatian akhbar-akhbar perdana berbahasa Cina.
Isu tersebut ialah mengenai survival sekolah Cina, tinjauan pendapat sama ada MCA wajar keluar daripada Barisan Nasional (BN) dan isu cadangan kerajaan perpaduan antara UMNO dan Pas.
Malangnya, isu yang dibincangkan menerusi ruangan editorial dan pendapat itu tidak dilihat dari sudut yang seimbang. Sebaliknya lebih menjurus kepada kepentingan kumpulan tertentu dan disorot dalam ruang yang sempit.
Dalam isu mengenai sekolah Cina misalnya, dasar pendidikan negara dipersalahkan kerana didakwa tidak berlaku adil. Kerajaan juga dikatakan menolak permohonan peruntukan pembiayaan sekolah menengah swasta Cina selain tidak mengiktiraf sijil peperiksaan gabungan sekolah menengah Cina.
Turut dikesalkan ialah kegagalan kerajaan meluluskan permohonan kekurangan guru di sekolah Cina serta keengganan mengiktiraf sijil-sijil kelulusan universiti dari negara China. Isu ini dibangkitkan semula rentetan pertemuan Timbalan Perdana Menteri, Tan Sri Muhyiddin Yassin dengan tujuh pertubuhan Cina, baru-baru ini yang disimpulkan tidak memberi hasil positif.
Kegagalan dasar kerajaan itu dibandingkan pula dengan kerajaan pembangkang yang memerintah di beberapa buah negeri. Kononnya kerajaan pembangkang memberi bantuan kepada sekolah Cina dan masyarakat Cina percaya akta pendidikan akan berjaya diubah jika mereka menyokong pembangkang.
Sebelum mengulas lebih lanjut mengenai polemik sekolah Cina ini, suka untuk diingatkan bahawa hanya Malaysia sahaja yang membenarkan sekolah Cina didirikan dalam masyarakat yang menjadi majoriti ialah Melayu/ Bumiputera.
Bertitik-tolak daripada hakikat yang satu itu, seharusnya masyarakat Cina di negara ini berasa cukup bersyukur dan sangat bertuah. Tidak perlu melihat jauh, cukup sekadar membandingkan dengan negara-negara jiran. Sekolah aliran Cina tidak dibenarkan meskipun komuniti Cina di sana lebih ramai.
Buktinya, ramai anak Cina dari negara jiran mengikuti sekolah aliran Cina di negara ini. Jika fakta itu tidak memadai, semak pula peruntukan yang disediakan oleh kerajaan dalam membantu sekolah kebangsaan Cina di bawah Rancangan Malaysia Kesembilan (RMK-9).
Secara keseluruhannya di bawah RMK-9, kerajaan memperuntukkan sebanyak RM174.34 juta kepada Sekolah Jenis Kebangsaan Cina (SKJC) bagi kategori sekolah kerajaan bantuan penuh. Jumlah itu tidak termasuk peruntukan lain yang diberikan bagi tujuan menambah baik keadaan sekolah Cina.
Justeru, di mana kebenaran dakwaan sekolah Cina dipinggirkan oleh kerajaan? Negara sebenarnya tidak memerlukan pembangkang untuk memperjuangkan kebajikan sekolah-sekolah Cina. Sebaliknya dasar pendidikan negara selama ini sudah cukup dan secara konsisten telah membantu perkembangan sekolah-sekolah aliran tersebut.
Memandangkan tuduhan yang dibuat bermotifkan politik, maka isu ini akan sentiasa dibangkitkan dalam konteks menafikan peranan kerajaan. Kerana itu juga, barangkali sudah tiba masanya untuk kerajaan mengambil langkah drastik menghentikan tohmahan yang tidak berasas ini.
Antara yang difikirkan sesuai ialah memperluaskan konsep Sekolah Wawasan yang mengintegrasikan tiga aliran sekolah dalam satu kawasan. Sementelah ramai pastinya bersetuju, sebarang tindakan untuk memperkembangkan sekolah berasaskan kaum hanya akan mewujudkan pelbagai sistem dalam pendidikan. Ia bukanlah sesuatu yang baik kepada negara.
Perkara yang sama turut ditekankan oleh pensyarah di Pusat Pengajian Komunikasi, Universiti Sains Malaysia (USM), Prof. Madya Mohamad Md. Yusof.
Menurut beliau, konsep Sekolah Wawasan wajar diperkasakan selagi kita mahu sistem pendidikan berteraskan dasar pendidikan kebangsaan dimartabatkan. Katanya, kepelbagaian sistem pendidikan pelbagai aliran tidak wajar diagungkan tanpa melihat implikasinya terhadap integrasi nasional dan perpaduan kaum.
Justeru, sewajarnya sistem pendidikan dilaksanakan berteraskan dasar pendidikan kebangsaan dengan meletakkan sekolah jenis kebangsaan di bawah Sekolah Wawasan. "Jika tidak, soal perpaduan kaum akan menjadi hambatan besar akibat sistem aliran pendidikan yang tidak menyemai semangat Satu Malaysia. Bahkan ia boleh membawa isu persepsi yang berbeza dan tidak selaras dengan Wawasan 2020," katanya.
Dalam melihat cadangan kerajaan perpaduan antara UMNO dan Pas pula, satu artikel lain di dalam sebuah akhbar berbahasa Cina melahirkan kebimbangan ia akan mendorong kepada kuasa kebangsaan orang Melayu.
Juga kebangkitan kuasa Islam di negara ini. Artikel itu memetik jurucakap MCA pusat Lee Wei Kiat, yang antara lain menyebut parti komponen itu membantah kerjasama tersebut. Ini kerana ia dibimbangi akan menyisihkan orang bukan Melayu.
Ada yang lebih keras mencadangkan MCA keluar sahaja daripada BN memandangkan parti itu langsung tidak dirujuk dalam cadangan kerajaan perpaduan itu. Dari sudut mana sekali pun, kerjasama UMNO-Pas tidak sewajarnya dilihat sebagai ancaman kepada mana-mana kaum.
Apa yang ingin dicapai menerusi kerjasama itu ialah kesepakatan dalam mencari penyelesaian mengenai kemelut membabitkan orang Melayu. Isu-isu seperti permasalahan agama, pengukuhan ekonomi Bumiputera, kebejatan sosial dan banyak lagi lebih mudah ditumpukan oleh pemimpin Melayu di bawah satu payung kesepakatan.
Idea kerjasama itu juga bertujuan merapatkan orang Melayu merentasi perbezaan ideologi politik seterusnya duduk dalam satu ruang kompromi. Kaum lain perlu sedar, seandainya perpaduan antara Melayu rapuh, ia juga akan memberi kesan kepada kestabilan negara.
Ini kerana masyarakat Melayu merupakan kaum majoriti seterusnya menjadi tulang belakang kepada perpaduan negara.
Dalam erti kata yang lain, perpaduan yang utuh di kalangan Melayu juga menguntungkan kaum-kaum lain. Lalu mengapa mesti berasa curiga? Menarik untuk disentuh dalam isu yang dibangkitkan oleh akhbar Cina sepanjang minggu lalu juga ialah mengenai jejak pendapat yang dimuatkan dalam blog Presiden MCA, Datuk Seri Ong Tee Keat.
Tinjauan pendapat itu antara lain menanyakan, "Adakah Perlu MCA Keluar BN?"
Keseluruhan kandungan artikel itu menjurus kepada kecenderungan supaya MCA keluar daripada BN. Antara kewajaran yang diberikan ialah melihat kepada riak perhubungan UMNO-MCA yang dikatakan tidak sepadan sehingga menyebabkan pemimpin MCA sukar untuk berkompromi.
Sikap tidak berubah UMNO terhadap MCA juga menimbulkan makin banyak bahaya kepada parti itu. MCA juga dikatakan tidak memainkan peranan sebagai parti senior dalam kerajaan BN meskipun diiktiraf sebagai parti komponen kanan. Kemuncak cadangan supaya MCA keluar daripada BN ialah sebagai tanda bantahan terhadap idea kerjasama UMNO-Pas yang didakwa tidak mengambil kira persetujuan parti komponen berkenaan.
Tidak banyak yang boleh diperkatakan mengenai isu ini melainkan rasa malu terhadap MCA yang masih sanggup berkira-kira dengan kedudukan mereka dalam BN selepas prestasi buruk pada pilihan raya lalu.
UMNO sendiri tidak pernah menghukum MCA di sebalik kegagalan parti itu menarik pengundi Cina. Malah masih bersedia membuka pintu untuk MCA terus menjadi sayap utama dalam BN. Jika difikirkan, parti komponen lain yang selayaknya mempersoalkan kedudukan MCA dalam BN yang secara jelas ditolak oleh masyarakat Cina.
Tetapi mengenangkan sejarah kerjasama dan sumbangan MCA sepanjang berada dalam barisan kerajaan, maka perkara itu dipendam atas semangat setia kawan. Justeru, mengapa harus MCA menghukum diri sendiri? Nah, sekarang undian menunjukkan lebih separuh (75 peratus) pelayar blog itu merasakan MCA wajar keluar daripada BN. Lalu apa tindakan MCA seterusnya? Bertindak keluar parti, atau bagaimana?
Biar apa pun tujuan di sebalik tinjauan pendapat itu, ia langsung tidak membantu memperkasakan kembali BN yang dalam keadaan sakit ketika ini.
Alangkah baiknya jika MCA membuat tinjauan pendapat bagaimana parti itu dapat mengembalikan semula kepercayaan masyarakat Cina. Namun, pensyarah di Jabatan Antropologi dan Sosiologi, Universiti Malaya (UM), Dr. Noor Sulastry Yurni Ahmad melihat isu itu dari sudut berbeza.
Menurut beliau, parti komponen lain tidak seharusnya cepat melatah dengan tinjauan pendapat berkenaan. Sebaliknya mereka perlu bersemuka dan berbincang untuk mengatasi segala masalah yang timbul bagi mencari jalan keluar daripada kemelut tersebut.
Propaganda sebegitu ujar Noor Sulastry, adalah sesuatu yang lumrah dalam BN dan sudah kedengaran sewaktu dalam Pakatan lagi. Keterujaan parti komponen lain menanggapi isu itu dari sudut negatif hanya memberi kelebihan kepada pembangkang.
UMNO sebagai rakan baik dan abang besar kepada parti komponen di dalam BN seharusnya memberi semangat untuk MCA bangkit daripada kegagalan lalu.
''Ini juga adalah peluang untuk menjelaskan kepada orang Cina bahawa MCA berusaha untuk memperbaiki kedudukan mereka dan bukan seperti lembu yang dicucuk hidungnya," jelas beliau.
- UTUSAN
Isu tersebut ialah mengenai survival sekolah Cina, tinjauan pendapat sama ada MCA wajar keluar daripada Barisan Nasional (BN) dan isu cadangan kerajaan perpaduan antara UMNO dan Pas.
Malangnya, isu yang dibincangkan menerusi ruangan editorial dan pendapat itu tidak dilihat dari sudut yang seimbang. Sebaliknya lebih menjurus kepada kepentingan kumpulan tertentu dan disorot dalam ruang yang sempit.
Dalam isu mengenai sekolah Cina misalnya, dasar pendidikan negara dipersalahkan kerana didakwa tidak berlaku adil. Kerajaan juga dikatakan menolak permohonan peruntukan pembiayaan sekolah menengah swasta Cina selain tidak mengiktiraf sijil peperiksaan gabungan sekolah menengah Cina.
Turut dikesalkan ialah kegagalan kerajaan meluluskan permohonan kekurangan guru di sekolah Cina serta keengganan mengiktiraf sijil-sijil kelulusan universiti dari negara China. Isu ini dibangkitkan semula rentetan pertemuan Timbalan Perdana Menteri, Tan Sri Muhyiddin Yassin dengan tujuh pertubuhan Cina, baru-baru ini yang disimpulkan tidak memberi hasil positif.
Kegagalan dasar kerajaan itu dibandingkan pula dengan kerajaan pembangkang yang memerintah di beberapa buah negeri. Kononnya kerajaan pembangkang memberi bantuan kepada sekolah Cina dan masyarakat Cina percaya akta pendidikan akan berjaya diubah jika mereka menyokong pembangkang.
Sebelum mengulas lebih lanjut mengenai polemik sekolah Cina ini, suka untuk diingatkan bahawa hanya Malaysia sahaja yang membenarkan sekolah Cina didirikan dalam masyarakat yang menjadi majoriti ialah Melayu/ Bumiputera.
Bertitik-tolak daripada hakikat yang satu itu, seharusnya masyarakat Cina di negara ini berasa cukup bersyukur dan sangat bertuah. Tidak perlu melihat jauh, cukup sekadar membandingkan dengan negara-negara jiran. Sekolah aliran Cina tidak dibenarkan meskipun komuniti Cina di sana lebih ramai.
Buktinya, ramai anak Cina dari negara jiran mengikuti sekolah aliran Cina di negara ini. Jika fakta itu tidak memadai, semak pula peruntukan yang disediakan oleh kerajaan dalam membantu sekolah kebangsaan Cina di bawah Rancangan Malaysia Kesembilan (RMK-9).
Secara keseluruhannya di bawah RMK-9, kerajaan memperuntukkan sebanyak RM174.34 juta kepada Sekolah Jenis Kebangsaan Cina (SKJC) bagi kategori sekolah kerajaan bantuan penuh. Jumlah itu tidak termasuk peruntukan lain yang diberikan bagi tujuan menambah baik keadaan sekolah Cina.
Justeru, di mana kebenaran dakwaan sekolah Cina dipinggirkan oleh kerajaan? Negara sebenarnya tidak memerlukan pembangkang untuk memperjuangkan kebajikan sekolah-sekolah Cina. Sebaliknya dasar pendidikan negara selama ini sudah cukup dan secara konsisten telah membantu perkembangan sekolah-sekolah aliran tersebut.
Memandangkan tuduhan yang dibuat bermotifkan politik, maka isu ini akan sentiasa dibangkitkan dalam konteks menafikan peranan kerajaan. Kerana itu juga, barangkali sudah tiba masanya untuk kerajaan mengambil langkah drastik menghentikan tohmahan yang tidak berasas ini.
Antara yang difikirkan sesuai ialah memperluaskan konsep Sekolah Wawasan yang mengintegrasikan tiga aliran sekolah dalam satu kawasan. Sementelah ramai pastinya bersetuju, sebarang tindakan untuk memperkembangkan sekolah berasaskan kaum hanya akan mewujudkan pelbagai sistem dalam pendidikan. Ia bukanlah sesuatu yang baik kepada negara.
Perkara yang sama turut ditekankan oleh pensyarah di Pusat Pengajian Komunikasi, Universiti Sains Malaysia (USM), Prof. Madya Mohamad Md. Yusof.
Menurut beliau, konsep Sekolah Wawasan wajar diperkasakan selagi kita mahu sistem pendidikan berteraskan dasar pendidikan kebangsaan dimartabatkan. Katanya, kepelbagaian sistem pendidikan pelbagai aliran tidak wajar diagungkan tanpa melihat implikasinya terhadap integrasi nasional dan perpaduan kaum.
Justeru, sewajarnya sistem pendidikan dilaksanakan berteraskan dasar pendidikan kebangsaan dengan meletakkan sekolah jenis kebangsaan di bawah Sekolah Wawasan. "Jika tidak, soal perpaduan kaum akan menjadi hambatan besar akibat sistem aliran pendidikan yang tidak menyemai semangat Satu Malaysia. Bahkan ia boleh membawa isu persepsi yang berbeza dan tidak selaras dengan Wawasan 2020," katanya.
Dalam melihat cadangan kerajaan perpaduan antara UMNO dan Pas pula, satu artikel lain di dalam sebuah akhbar berbahasa Cina melahirkan kebimbangan ia akan mendorong kepada kuasa kebangsaan orang Melayu.
Juga kebangkitan kuasa Islam di negara ini. Artikel itu memetik jurucakap MCA pusat Lee Wei Kiat, yang antara lain menyebut parti komponen itu membantah kerjasama tersebut. Ini kerana ia dibimbangi akan menyisihkan orang bukan Melayu.
Ada yang lebih keras mencadangkan MCA keluar sahaja daripada BN memandangkan parti itu langsung tidak dirujuk dalam cadangan kerajaan perpaduan itu. Dari sudut mana sekali pun, kerjasama UMNO-Pas tidak sewajarnya dilihat sebagai ancaman kepada mana-mana kaum.
Apa yang ingin dicapai menerusi kerjasama itu ialah kesepakatan dalam mencari penyelesaian mengenai kemelut membabitkan orang Melayu. Isu-isu seperti permasalahan agama, pengukuhan ekonomi Bumiputera, kebejatan sosial dan banyak lagi lebih mudah ditumpukan oleh pemimpin Melayu di bawah satu payung kesepakatan.
Idea kerjasama itu juga bertujuan merapatkan orang Melayu merentasi perbezaan ideologi politik seterusnya duduk dalam satu ruang kompromi. Kaum lain perlu sedar, seandainya perpaduan antara Melayu rapuh, ia juga akan memberi kesan kepada kestabilan negara.
Ini kerana masyarakat Melayu merupakan kaum majoriti seterusnya menjadi tulang belakang kepada perpaduan negara.
Dalam erti kata yang lain, perpaduan yang utuh di kalangan Melayu juga menguntungkan kaum-kaum lain. Lalu mengapa mesti berasa curiga? Menarik untuk disentuh dalam isu yang dibangkitkan oleh akhbar Cina sepanjang minggu lalu juga ialah mengenai jejak pendapat yang dimuatkan dalam blog Presiden MCA, Datuk Seri Ong Tee Keat.
Tinjauan pendapat itu antara lain menanyakan, "Adakah Perlu MCA Keluar BN?"
Keseluruhan kandungan artikel itu menjurus kepada kecenderungan supaya MCA keluar daripada BN. Antara kewajaran yang diberikan ialah melihat kepada riak perhubungan UMNO-MCA yang dikatakan tidak sepadan sehingga menyebabkan pemimpin MCA sukar untuk berkompromi.
Sikap tidak berubah UMNO terhadap MCA juga menimbulkan makin banyak bahaya kepada parti itu. MCA juga dikatakan tidak memainkan peranan sebagai parti senior dalam kerajaan BN meskipun diiktiraf sebagai parti komponen kanan. Kemuncak cadangan supaya MCA keluar daripada BN ialah sebagai tanda bantahan terhadap idea kerjasama UMNO-Pas yang didakwa tidak mengambil kira persetujuan parti komponen berkenaan.
Tidak banyak yang boleh diperkatakan mengenai isu ini melainkan rasa malu terhadap MCA yang masih sanggup berkira-kira dengan kedudukan mereka dalam BN selepas prestasi buruk pada pilihan raya lalu.
UMNO sendiri tidak pernah menghukum MCA di sebalik kegagalan parti itu menarik pengundi Cina. Malah masih bersedia membuka pintu untuk MCA terus menjadi sayap utama dalam BN. Jika difikirkan, parti komponen lain yang selayaknya mempersoalkan kedudukan MCA dalam BN yang secara jelas ditolak oleh masyarakat Cina.
Tetapi mengenangkan sejarah kerjasama dan sumbangan MCA sepanjang berada dalam barisan kerajaan, maka perkara itu dipendam atas semangat setia kawan. Justeru, mengapa harus MCA menghukum diri sendiri? Nah, sekarang undian menunjukkan lebih separuh (75 peratus) pelayar blog itu merasakan MCA wajar keluar daripada BN. Lalu apa tindakan MCA seterusnya? Bertindak keluar parti, atau bagaimana?
Biar apa pun tujuan di sebalik tinjauan pendapat itu, ia langsung tidak membantu memperkasakan kembali BN yang dalam keadaan sakit ketika ini.
Alangkah baiknya jika MCA membuat tinjauan pendapat bagaimana parti itu dapat mengembalikan semula kepercayaan masyarakat Cina. Namun, pensyarah di Jabatan Antropologi dan Sosiologi, Universiti Malaya (UM), Dr. Noor Sulastry Yurni Ahmad melihat isu itu dari sudut berbeza.
Menurut beliau, parti komponen lain tidak seharusnya cepat melatah dengan tinjauan pendapat berkenaan. Sebaliknya mereka perlu bersemuka dan berbincang untuk mengatasi segala masalah yang timbul bagi mencari jalan keluar daripada kemelut tersebut.
Propaganda sebegitu ujar Noor Sulastry, adalah sesuatu yang lumrah dalam BN dan sudah kedengaran sewaktu dalam Pakatan lagi. Keterujaan parti komponen lain menanggapi isu itu dari sudut negatif hanya memberi kelebihan kepada pembangkang.
UMNO sebagai rakan baik dan abang besar kepada parti komponen di dalam BN seharusnya memberi semangat untuk MCA bangkit daripada kegagalan lalu.
''Ini juga adalah peluang untuk menjelaskan kepada orang Cina bahawa MCA berusaha untuk memperbaiki kedudukan mereka dan bukan seperti lembu yang dicucuk hidungnya," jelas beliau.
- UTUSAN
MOHD ADHA MOHD ZAIN (ADHA ZAIN)
Blogger Informasi
