Pemilihan Pemimpin

Oleh DATUK ZAINUL RIJAL ABU BAKAR
Presiden Persatuan Peguam Peguam Muslim Malaysia

Bahang Pilihan Raya Umum Ke-13 (PRU13) semakin terasa. Apatah lagi apabila tarikh akhir pilihan raya umum yang lepas telahpun berlalu pada 8 Mac 2013. Telah lima tahun berlalu, sejak itu pelbagai kemelut dan kontroversi tercetus dengan beberapa pilihan raya kecil yang silih berganti kerana kematian wakil rakyat masing-masing.

Pilihan raya umum kali ini dikatakan penting bagi melihat jatuh bangunnya negara kita. Sebagai pemimpin pertubuhan bukan kerajaan (NGO) Islam, saya tidak dapat lari daripada bersemuka dengan ahli-ahli politik daripada semua parti bagi membincangkan dan melontar idea memartabatkan Islam.

Namun dalam pemilihan pimpinan, amatlah penting pemimpin yang dipilih itu mempunyai komitmen yang tinggi kepada Islam yang merupakan jati diri orang Melayu.

Tanpa Islam orang Melayu akan punah. Pemimpin yang baik adalah pemimpin yang berusaha menegakkan Islam dalam pimpinannya.

Usaha yang telah dilakukan menjadi bukti komitmen seseorang itu terhadap Islam, selain berusaha menegakkan Islam dalam kepimpinannya. Tidak perlulah diingatkan tentang kedudukan istimewa Islam sebagaimana dalam Perlembagaan Persekutuan yang bukan sahaja perlu dipertahankan malah dipertingkatkan, agar menampakkan keindahan Islam sebagai sebuah tatacara kehidupan yang lengkap.

Kebelakangan ini kita melihat perkembangan positif apabila rakyat Malaysia mula mengambil berat dan peka terhadap hak diperuntukkan kepada mereka melalui undang-undang tertinggi negara iaitu Perlembagaan Persekutuan. Fenomena ini sangat baik kerana rakyat celik undang-undang merupakan aset kepada perkembangan negara di samping tidak mudah diperkotak-katik orang yang ingin mengambil kesempatan terhadap mereka.

Amat penting seseorang itu mengetahui hak mereka sebagaimana yang diperuntukkan dalam Perlembagaan Persekutuan. Namun hak-hak tersebut sebenarnya boleh dibahagikan kepada beberapa kategori.

Antaranya, hak dianugerahkan kepada semua orang tanpa mengira warganegara atau tidak. Umpamanya Perkara 5 Perlembagaan Persekutuan memberi kebebasan asasi kepada semua orang dalam Persekutuan, begitu juga Perkara 6 yang memperuntukkan pemansuhan perhambaan dan buruh paksa, Perkara 11 (kebebasan beragama) dan Perkara 13 (hak terhadap harta).

Ada juga hak diberikan kepada warganegara sahaja seperti hak bersuara dan berhimpun iaitu dalam Perkara 10 dan hak mendapatkan pelajaran dalam Perkara 12 Perlembagaan Persekutuan. Hak itu hanya dinikmati warganegara Malaysia sahaja manakala warganegara asing boleh dikenakan beberapa syarat tertentu.

Begitu juga terdapat hak yang tidak boleh dihakis pada masa biasa seperti Perkara 7 iaitu hak mendapat ganti rugi jika tanah diambil oleh Pihak Berkuasa dan Perkara 13 iaitu hak kepada orang yang ditangkap diberitahu alasan penangkapan dan menghubungi peguam. Dalam erti kata lain, hak yang termasuk dalam kategori itu boleh dihapuskan, digantung atau diketepikan ketika darurat. Dalam situasi lain, perlembagaan menjamin hak itu dilindungi.

Terdapat juga hak dihadkan atas alasan tertentu seperti hak kebebasan bersuara dan berhimpun selagi tidak menggugat ketenteraman awam, keselamatan negara, menggalakkan perlakukan jenayah dan sebagainya. Oleh itu, walaupun hak itu tersurat dengan jelas dalam Perlembagaan Persekutuan, ini bukan bersifat tidak terbatas. Hak ini boleh dihadkan atas sebab tertentu yang digariskan oleh perlembagaan itu sendiri.

Hak dalam darurat

Seterusnya hak kelima iaitu, hak yang dilindungi walaupun dalam darurat. Perkara 150 (6A) menegaskan ada enam hak tidak boleh digugat walaupun dalam darurat. Hak itu berkaitan undang-undang Islam, adat Melayu, kebebasan beragama, hak kewarganegaraan, undang-undang adat di Sabah dan Sarawak serta hak berkaitan bahasa.

Ruangan kali ini cuba mengupas kategori kelima ini. Secara tersirat, sudah tentu Perlembagaan Persekutuan mengiktiraf kedudukan tinggi undang-undang itu berbanding undang-undang lain. Ini tidak boleh diganggu-gugat melalui cara yang tidak diperuntukkan perlembagaan.

Hal ini termasuk Undang-Undang Pentadbiran Hukum Syarak, Undang-Undang Jenayah Syariah, Undang-undang Keluarga Islam, Undang-Undang Tatacara dan Undang-Undang Keterangan Mahkamah Syariah. Oleh itu tiada sesiapapun boleh mempertikaikan undang-undang disebutkan di atas.

Tidak keterlaluan dikatakan undang-undang Islam adalah lebih tinggi dan mendahului undang-undang lain dari sudut keutamaannya. Natijah daripada kedudukan tinggi ini, sudah sewajarnya jika ada pertelingkahan antara undang-undang Islam dan undang-undang lain. Maka tafsiran yang memihak undang-undang Islam (yang dari segi kedudukannya lebih tinggi daripada undang-undang lain) hendaklah dipakai.

Kedudukan yang sah undang-undang Islam sejak kebelakangan ini sering dipertikaikan, diketepikan, diperlekeh atau tidak dihiraukan. Sepatutnya tidak menjadi fenomena yang mengukir pandangan perundangan negara kerana ia melupai sejarah perundangan negara dan juga kerangka Perlembagaan Persekutuan itu sendiri yang meletakkan undang-undang Islam di tempat tinggi.

Tafsiran secara tuntas bagi menghentikan fenomena tidak normal yang mempertikaikan undang-undang Islam hendaklah dibuat segera bagi menamatkan cabaran undang-undang Islam di Malaysia. Janganlah kita memaling muka terhadap undang-undang Islam tanpa mengkaji susur galur sejarah, kedudukan dan kehendak majoriti umat Islam di negara ini. Apa yang lebih penting ialah kita mengenepikan emosi dan mengkaji undang-undang Islam dengan hati ikhlas bagi mencari kebenaran. Sudah pasti jalan lurus akan ditemui.

Undang-Undang Islam seharusnya menjadi penaung yang menambat undang-undang lain daripada dihakis. Ini kerana kedudukan Islam sebagai agama Persekutuan seperti terkandung dalam Perkara 3 Perlembagaan Persekutuan dan hakikat bahawa walaupun dalam keadaan darurat Undang-Undang Islam tidak langsung terjejas.

- UTUSAN